Nie takie polskie straszne jak je malują #2

Witajcie moliki. Strasznie długo mnie tutaj nie było i nie zapowiada się, aby moja aktywność się zwiększyła :( Niestety szkoła pochłania większość mojego wolnego czasu :/ Ale po maturze wrócę ze z zdwojoną siłą. Obiecuje!
A tymczasem zostawiam Was z kolejnym postem z cyklu "Nie takie polskie straszne jak je malują".















                                                                                                                       


                                                 

Polska okładka reportażu Caparrosa jest niepokojąca i zarazem urzekająca w swojej prostocie. Mimo że, jest nieoczywista to przywodzi na myśl straszne rzeczy jakimi ewidentnie jest klęska głodu. Do tego tytuł staje się niezwykle wymowny, poprzez swój kolor. Natomiast kolumbijska i angielska wersja są najzwyczajniej w świecie nudne. O ile okładka wydania anglojęzycznego jest chociaż w najmniejszym stopniu przyciągająca poprzez swoją nietypową czcionkę, o tyle wersja kolumbijska jest totalnie przeźroczysta. 

W tym przypadku moje serce również skradła polska prostota. Najnowsze wydanie "Miasta ślepców" jest niezwykle minimalistyczne, ale przy tym bardzo wymowne. No bo co kojarzy się bardziej ze wzrokiem niż oko? Jeśli chodzi o zagraniczną wersję, to jest ona dla mnie zbyt kolorowa. Niby wiem, co autor miał na myśli, ale to polskie wydanie bardziej oddaje przekaz książki.

W polskim wydaniu powieści Zevin najbardziej podoba mi się kolor i rodzaj czcionki. Poprzez takie zestawianie kolorów na pierwszy plan wybija się to co powinno czyli książki i tytuł wraz z nazwiskiem autora. Oryginalna okładka książki, nie jest brzydka, ale jest nudna i niczym nie wyróżniająca. Mojego wzroku na pewno by nie przyciągnęła i przeszłabym wobec tego wydania obojętnie. W przypadku polskiej wersji jest zupełnie odmiennie.

Kirke jest jedną z tych książek, która swoim wydaniem zrobiła ogromny szał na instagramie. I mnie on nie ominął. Nasze rodzime wydanie jest cudowne. Mieniąca się okładka pięknie odbijająca światło, do tego cudowny kolor oraz te kwiaty. Majstersztyk. W zagranicznej wersji na pewno podoba mi się jasne nawiązanie do mitologii, która odgrywa bardzo istotną rolę w tej pozycji. Poza tym połączenie czerni złota zawsze się broni. Jednak mimo to ta okładka nie może się równać z polską pięknością.




Jeśli chodzi o powieść Cornwella to mój wybór było oczywisty, bo oryginalna okładka totalnie mi się nie podoba. Ta maska w tle jest niezwykle brzydka. Zresztą tak samo jak rodzaj czcionki. Ode mnie 3 razy nie. Polska wersja za to przypadła mi do gustu. Miecz widniejący na pierwszym planie jest bardzo ładny i świetnie współgra z czarnym tłem. Okładka jest niby prosta, ale na mnie robi wrażenie.



BONUS!
Jako że, jestem debilem i nie ogarnęłam, że polska wersja Kirke jest oparta na zagranicznym wydaniu przybywam do Was z bonusem.

Odkąd tylko pierwszy raz zobaczyłam najnowsze polskie wydanie kultowej serii Cornwella, zapałałam do niego wielką miłością. Twarda oprawa, minimalizm i genialny grzbiet, który będzie układał się w cudowną całość. Ta saga będzie wyglądać obłędnie na półce! <3 Oryginalna wersja okładkowa również mi się podoba. Trafia do mnie dobór kolorów, a statek znajdujący się na pierwszym planie świetnie pasuje do treści powieści. Mimo to, polski minimalizm skradł moje serce do tego stopnia iż uważam, że to jedna z najładniejszych książek w mojej kolekcji.