Złodzieje snów- Maggie Stiefvater

Po przebudzaniu linii mocy, znalezienie Glendowera wydaje się prostsze. Jednak sprawy komplikują się, gdy Ronan wyjawia swój sekret. Przyznaje on, że potrafi wyciągać przedmioty ze snów. Czy jego niezwykły dar, może okazać się dla niego niebezpieczny? Czy bohaterowie dowiedzą się, gdzie znajduje się historyczny władca?

Autor: Maggie Stiefvater

Tytuł oryginalny: "The dream thieves"
Gatunek: Fantastyka młodzieżowa
Wydawnictwo: Uroboros
Tłumaczenie: Małgorzata Kafel
Liczba stron: 477
Rok wydania: 2015

Tajemnica to dziwna rzecz. [...] W życiu każdego z nas są tajemnice. Albo ich dochowujemy albo ktoś dochowuje ich przed nami. Posługujemy się nimi albo ktoś posługuje się nimi przeciwko nam. Tajemnice i karaluchy - oto co pozostanie, gdy wszystko się już skończy.

Po skończeniu genialnego Króla kruków, od razu musiałam zabrać się za kolejny tom kruczego cyklu. Muszę przyznać, że po tak cudownej pierwszej części miałam co do tej książki ogromne oczekiwania. Co prawda byłam trochę niepocieszona, że opowiada ona w głównej mierze o Ronanie, którego średnio polubiłam. Jednak to nie on okazał się największym minusem tej książki...

Złodzieje snów są równie tajemniczą i magiczną powieścią jak ich poprzedniczka. Akcja książki skupia się głownie na snach Lyncha, a poszukiwania Glendowera zeszły na drugi plan. Muszę przyznać, że wątek bardzo mi się spodobał i cieszę się, że Maggie Stiefvater postanowiła go szerzej przedstawić. Dodatkowo w tej części autorka bardzo obszernie opisuje relacje jakie łączą bohaterów. W pierwszej części również się na tym skupiała, ale w tej powieści jest to szczególnie widoczne. 

Ogromie ucieszyłam się z tego, że w tej powieści pojawiło się wiele wątków związanych z rodziną Blue. Jej mama i ciotki są uosobieniem magi występującej w tej książce, a dodatkowo posiadają one świetne poczucie humoru. Żadne wspomnienie Fox Way 300 nie było bezsensowne i zawsze coś wnosiło do akcji. 

Miecz nie jest zabójcą, jest jedynie narzędziem w dłoni zabójcy.

 Bardzo podobał mi się też wątek związany z pewnym mężczyzną lubiącym pewien kolor. Był on bardzo nieoczywistą i tajemniczą postacią, co dodatkowo wzmacniało klimat powieści.

Największym minusem tej książki był Adam. Nigdy bym się tego nie spodziewała, ale jednak tak się stało, nad czym bardzo ubolewam. Po przeczytaniu Króla kruków Parrish był moją ulubioną postacią. Skradł moje serce swoją naturalnością oraz tym, że zawsze był kiedy potrzebowali go jego przyjaciele. Niestety w tej części stał się egoistycznym, niewdzięcznym dupkiem. Inaczej nie potrafię tego określić. Przez całą książkę mnie irytował i miałam ochotę uderzyć go lustrem. Jestem w stanie zrozumieć wiele, ale obrażanie się na innych, bo chcą ci pomóc jest dla mnie niepojęte.

Złodzieje snów stoją na bardzo wysokim poziomie. Akcja jest świetnie poprowadzona, chociaż na początku odrobinę się nudziłam. Książka mogłaby dostać najwyższą ocenę, ale przez Adama jej nie zdobędzie. Byłam na tyle oburzona jego zachowaniem, że nie jestem w stanie dać tej powieści takiego samego stopnia, co Królowi kruków, mimo że pozycja ta jest bardzo dobra. 

Ocena:

9/10