Wędrówka z Ablem- Anna Badkhen

Historia opowiada losy fulańskiej rodziny Diakajate. Nomadzi są grupą koczowników, którzy razem ze swoim bydłem są w ciągłym ruchu. Nigdzie nie zatrzymują się na stałe. Jednak coraz więcej młodych Fulanów pociąga wygodne życie w mieście. Czy rodzice są w stanie zaakceptować ich wybory? Czy tradycja jest w stanie wygrać z nowoczesnością?

Autor: Anna Badkhen
Tytuł oryginalny: "Walking with Abel: Journeys with the Nomads of the African Savannah"
Gatunek: Literatura faktu
Wydawnictwo: Kobiece
Tłumaczenie: Maria Białek
Liczba stron: 386
Rok wydania: 2017

Musisz kochać to, co robisz. Jeśli nie kochasz tego, co robisz, nie robisz tego dobrze.  

"Wędrówka z Ablem" była moim pierwszym spotkaniem z literaturą faktu. Książka przy
ciągnęła mnie swoim podróżniczym podłożem. Dodatkowo nigdy wcześniej nie słyszałam o nomadach, więc ta pozycja była dla mnie smakowitym kąskiem. 

Anna Badkhen na pewno nie pisze lekko. Stosuje ona wiele wtrąceń, dat oraz tekstów źródłowych. Niestety przez te wszystkie zabiegi książkę czyta się ciężko. Momentami jest ona bardzo poplątana. Dodatkowo w książce występuje ogrom bohaterów, z czego niektórzy mają takie samo imię. Ja w pewniej chwili nie potrafiłam powiedzieć kto jest kim. Rozróżniałam jedynie najbliższych krewnych Umaru.


Autorka zdecydowanie za mocno skupiła się na zarysach przyrody. Rozumiem, że poprzez nie chciała jak najlepiej pokazać krajobrazy Sahelu oraz Mali, ale pisanie o tym, że po rzecze chodziła czapla biała, a wikłacz siedział na drzewie jest bezsensowne. Żałuję, że takie opisy były notoryczne, bo bez nich książka byłaby znacznie ciekawsza i mniej by się dłużyła.

[...] Bóg stworzył dzieci, aby wystawiały na próbę cierpliwość swoich rodziców. Ale jeśli się na nie gniewamy dłużej niż chwilę, karzemy samych siebie.

Nie za bardzo wiem w jaki sposób mam odnieść się do bohaterów, ponieważ nie są oni postaciami wykreowanymi przez autorkę tylko żywymi ludzi. Niektóre ich zachowania były dla mnie niezrozumiałe i zastanawiałam się co nimi kierowało. Jednak przez zdecydowaną większość książki czułam do nich podziw. Ja nie byłabym w stanie żyć w buszu i pokonywać tak wielu przeciwności losu. Życie Fulanów w ogromniej mierze powierzone jest pogodzie, która przez nadmierne eksploatowanie środowiska przez człowieka wariuje. Ich egzystencja jest skromna, ale oni starają się cieszyć najmniejszymi rzeczami, na które większość z nas nie zwróciłaby uwagi. Takie życie wymaga wielu poświęceń.

Wchodzimy nawzajem w swoje życia, zmieniamy je i zmieniamy siebie głęboko i na zawsze, rozstajemy się. I chociaż nasze serca zdają się kurczyć i obumierać, tak się nie dzieje. Po prostu: nasze serca uczą się bić w inny sposób. Rozpaczamy, załamujemy się, podnosimy się i idziemy dalej. Tysiąc dwieście pięćdziesiąt kroków na kilometr. Od dwudziestu do czterdziestu tysięcy kroków na dzień. Każdy krok zbliża nas do siebie. Każdy krok nas od siebie oddala. Nasz ruch naprzód, nieregularny, wrażliwy, nieustanny, ma cel- podniesienie na duchu, wybawienie, zbilansowanie ideału wytrzymałości praktyką miłości.

Cieszę się, że wojna oraz temat nowoczesności były nieoczywistym tłem tej książki. Przewijały się on przez całą pozycję, ale bardzo rzadko były dosadnie stwierdzone. Pojawił się fragment w którym Anna Ba skupia się na wojnie, ale więcej ten temat nie był wyraźnie zakreślony. Jednak przez całą powieść przewijały się spostrzeżenia na temat latających samolotów wojskowych przez co nie byliśmy w stanie zapomnieć, że Mali pogrążone jest w konflikcie. 

W reportażu występują wtrącenia dotyczące życia osobistego autorki, które mi w większości przeszkadzały. Nie rozumiałam jej zachowania, a wręcz byłam nim miejscami zniesmaczona. Jej rozpacz na temat utraty ukochanego, który jej ukochanym nie powinien się stać, była dla mnie wręcz żałosna. 

W pewnej chwili zapomniałam, że powieść nie jest napisana przez Polkę. Stało się to za sprawą licznych nawiązań do polskiej literatury. Na samym początku znajdziemy fragment wiersza Czesława Miłosza, a w dalszej części książki- Wisławy Szymborskiej. W pozycji tej znajdują się też kawałki wykładów oraz artykułów Ryszarda Kapuścińskiego. Jest to bardzo miły akcent. 

[...] Niektórzy nie płaczą, inni płaczą. To zależy od serca. Ale zawsze tęsknimy. 

"Wędrówka z Ablem" jest niezwykle mądrą pozycją. Opowiada o nieszczęśliwej miłości, przyjaźni, sile rodziny, cierpieniu skrywanym głęboko w sercu. Smutek odczuwalny po starcie bliskich jest trzymany tylko dla siebie. Autorka pokazała siłę tradycji, udowodniała, że są na świecie ludzie dla których wygrywa ona z nowoczesnością. Przez całą powieść przewijają się tematy przesądów bardzo ważnych dla Fulanów. Przesądów na których opierają swoje życie. 

Anna Badkhen stworzyła niezwykłą powieść, w którą włożyła wiele serca. Reportaż jest bardzo dokładny i emocjonalny. Czuć, że autorka zżyła się z Fulanami i zaczęła traktować ich jak rodzinę. Jednak książka nie jest idealna. Momentami chaotyczna i nudnawa. Pojawiły się również drastyczne sceny. Odnoszę wrażenie, że akcja mogłaby zostać lepiej poprowadzona. Jeśli pozycja ta byłaby mniej zagmatwana i wtrącenia z życia autorki byłyby mniej infantylne dałabym tej książce najwyższą ocenę. Bez zastanowienia, ponieważ jej ona mądra i piękna. Po prostu. Jednak nie mogę przymknąć oka na te mankamenty.

Ocena:

8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję